top of page
Szukaj
Zdjęcie autoraJoanna Kuruçaylıoğlu

Teoria wybitnej jednostki a przywództwo


Historia świata nie jest niczym innym niż

biografią wielkich ludzi.

Thomas Caryle


Czym jest teoria wybitnej jednostki? Jakie aspekty osobowości czynią z jednostki przywódcę? Czy i jakie czynniki osobowościowe związane są z efektywnością przywództwa?


Teoria wybitnej jednostki zakłada, iż istnieją podstawowe cechy osobowościowe czyniącą jednostkę dobrym przywódcą, bez względu na sytuację, w której musi działać. Czy aby na pewno czynniki osobowościowe korelują z efektywnością przywództwa? Z przeprowadzonych badań nad sylwetkami prezydentów Stanów Zjednoczonych wynika, iż tylko trzy właściwości (wzrost, wielkość rodziny, ilość publikacji przed objęciem urzędu) wpływała na sukces, natomiast pozostałe 97% właściwości były przypadkowe. Badając jednostkę należy wziąć pod uwagę jej naturalne cechy osobowości jak i background, z którego się wywodzi. Idąc tym tokiem myślenia, należy być odpowiednią osobą, w odpowiednim miejscu i czasie.


Zależnościowa teoria przywództwa Freda Fiedlera zakłada dwa rodzaje typów przywódców: (a) zorientowany na zadanie – cel to efektywne wykonanie zadania oraz (b) zorientowany na stosunki międzyludzkie – emocje pracowników i związki między nimi stoją są priorytetowe. Jaki przywódca jest bardziej skuteczny? Na to pytanie pomocne będą nam takie czynniki jak: (a) wielkość kontroli oraz (b) wpływ jakim dysponuję przywódca. Przywódca zorientowany na zadanie jest najbardziej efektywny w sytuacji, gdy dysponuję bardzo małą bądź bardzo wysoką kontrolą, natomiast przywódca zorientowani na stosunki między ludzkie powinni dysponować kontrolą w średnim stopniu.


Płeć. Istnieje wiele stereotypów dotyczących stylów kierowania realizowanego przez kobiety i mężczyzn. Kobiety są bardziej zorientowane na poprawne kreowania stosunków międzyosobowych, natomiast mężczyźni nie przykładają wagi do relacji między współpracownikami i są bardziej makiaweliczni i autorytarni. Badania przeprowadzone przez Alice Eagly wskazują, że stereotypy stylów przywódczych kobiet i mężczyzn potwierdzają się w pewnych sytuacjach, zaś w innych są kompletnie nieprawidłowe. Kobiety dzięki wrodzonym umiejętnością w nawiązywaniu kontaktów międzyludzkich, poszukują wsparcia wśród członków grupy, gdy przyjdzie im podejmować decyzje. Kobiety jak i mężczyźni są zdolne do dwóch typów przywódczych opisanych przez Freda Fiedlera. Z powodu dyskryminacji płciowej kobieta powinna być „dwa razy tak dobra jak mężczyzna” – czy na pewno? Badania przeprowadzone przez Alice Eagly, Mone Makhijani i Bruce Kolonsky niestety potwierdzają tą tezę. Kobieta reprezentująca apodyktyczny, autokratyczny styl przywództwa jest bardziej negatywnego oceniania niż mężczyzna będący w tej samej sytuacji. Kobiety – przywódcy tak długo nie są oceniane negatywnie jak długo stosują typowo kobiecy styl rządzenia, tj. demokratyczny i zorientowany na stosunki międzyludzkie. W sytuacji przyjęcia męskiego stylu – są one ocenianie, szczególnie przez mężczyzn – bardzo negatywnie (Margaret Thatcher, Sandra Day O’Connor, Corazan Aquino).


***

Abraham LincolnWzrost. Teoria zależność między wzrostem a zostanie przywódcą (Stogdill, 1974).

Franklin Delano RooseveltWielkość rodziny. Teoria pochodzenia z małej rodziny (Simonton, 1987).

Wiktoria, królowa Wielkiej BrytaniiMoralność bądź jej całkowity brak (Simonton, 1984).

Pułkownik Muammar KadafiiMotywacja. Teoria silnego dążenia do posiadania władzy (McClelland, 1975, Sorrentiono, Field 1986, Winter 1987).

19 wyświetleń0 komentarzy

Comments


bottom of page